Życie Karmelitów bosych oparte jest na kilku stałych elementach, które wyznaczają rytm każdego dnia i kształtują ducha tego zakonu. Są nimi modlitwa, wspólnota, apostolstwo oraz miłość do Maryi.
W Regule „pierwotnej” Zakonu czytamy:
Wszyscy mają przebywać osobno w swoich celach lub przy nich, oddając się w dzień i w nocy rozważaniu Prawa Bożego i czuwaniu na modlitwach, chyba że czymś innym słusznym wypadnie się zająć.
Jak wynika z przytoczonego fragmentu Reguły karmelitańskiej, zasadniczą cechą życia karmelitańskiego jest modlitwa kontemplacyjna. Powinna ona przenikać i ożywiać ducha każdego Karmelity bosego, bo dzięki niej dochodzi do przyjaznego obcowania z Bogiem. Św. Teresa w Drodze doskonałości zachęcała usilnie do praktykowania kontemplacji uważając, że bez niej nie można doświadczyć Boga. Dlatego każdy Karmelita bosy, pragnący kierować się nauką św. Teresy, zobowiązany jest do praktykowania takiej modlitwy.
Wspólnota zakonna jest powołana przez samego Boga. To w niej Karmelita bosy staje się dla wiernych widzialnym świadectwem działania i obecności Chrystusa w świecie.
Życie wspólnotowe zespala Duch Święty, który wprowadza komunię z Bogiem Ojcem i Jego Synem Jezusem. Jest też Dawcą daru miłości uzdalniającego osoby zakonne do pozostawania w braterskiej komunii. Św. Teresa od Jezusa wielokrotnie przekonywała o tym, że pomiędzy wszystkimi osobami zakonnymi powinna panować braterska miłość. Dla niej było czymś oczywistym, że komunia serc stanowi fundament życia zakonnego, ponieważ czyni zakon miejscem wspólnego poszukiwania i doświadczania Boga.
Wspólna modlitwa i wspólna praca służą spotkaniu z drugim człowiekiem, danym zakonnikowi przez Boga, by w nim kochał Jezusa. Wspólna rekreacja pomaga ponadto nabrać sił do życia w samotności i milczeniu.
Z bliskiej zażyłości Karmelitów bosych z Bogiem rodzi się ich apostolstwo. Bracia realizują swoją misję apostolską na różnych płaszczyznach, ale zawsze ma ona na celu krzewienie życia duchowego . Dlatego głównym środkiem apostołowania Karmelitów bosych jest ich życie zgodne z powołaniem i regułą Zakonu, a zasadniczym miejscem działalności własna przyklasztorna świątynia.
Apostołowanie „na zewnątrz” przejawia się w duchowej opiece nam Karmelitankami bosymi, spowiednictwie oraz prowadzeniu domów modlitwy, domów rekolekcyjnych i pracy parafialnej.
W działalność duszpasterską zakonu Karmelitów wpisuje się także szerzenie kultu maryjnego zwłaszcza poprzez propagowanie nabożeństwa szkaplerznego. Karmelici bosi prowadzą też apostolat naukowy, przybliżając poprzez działalność wydawniczą wszystkim członkom Kościoła bogatą spuściznę duchową świętych Karmelu.